آیا منطقه کجور تنها با یدک کشیدن عنوان شهر،رنگ توسعه را به خود می بیند؟

آیا منطقه کجور تنها با یدک کشیدن عنوان شهر،رنگ توسعه را به خود می بیند؟

منبع: پایگاه خبری و تحلیلی کجور

یکی دو سال اخیر دو روستا از مجموعه روستاهای بخش کجور از مجموعه روستایی خارج شدند و به نام "شهر" تغییر یافته اند: شهر پول و شهر کجور
این تغییرات گویا در راستای دوری از محرومیت های متعدد و در یک کلام "ایجاد توسعه" پی ریزی شده است. با نگاهی به جامعه شناسی توسعه می توان جوامع را به سه دسته: جوامع عقب مانده،جوامع در حال توسعه و جوامع توسعه یافته تقسیم بندی کرد. همانطور که بیان شد ،بی شک اگر عقب ماندگی نسبی یا عدم توسعه یافتگی مطلوب در یک جامعه "مساله اساسی" ما باشد لاجرم "توسعه آن جامعه" در سیر حرکت جوهری  خویش باید مبنای تمام کوششها و تلاشهای ما در عرصه اجتماعی ، اقتصادی و مدیریتی  قرار گیرد. وقتی ما با یک جامعه روستایی مواجه هستیم چشم انداز ما مشخص است: توسعه روستایی!  

توسعه روستایی به مفهوم  افزایش امکانات رفاهی ، بهداشتی ، اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی همه روستاییان بی آنکه به محیط زیست طبیعی و ساختنی یا ساخته شده و محیط زیست فرهنگی آن آسیب وارد شود ، در این مفهوم توسعه روستایی ، شهر شدن نیست و به سخن روشن صرف افتتاح " شهرداری " توسعه را در یک جامعه روستایی محروم بسان رعد و برق و شبیه رویش قارچ کوهی ظاهر نخواهد کرد. شریان پیشرفت کجور و یا هر روستایی در هر نقطه از جهان از قبض روح روستایی آن فراهم نمی شود بلکه فقط از دو راهی "اصالت تولید" یا "اصالت مصرف" دومی را بر چشم می نشاند! نیک می دانیم توسعه با "رشد" یک فرق بنیادین دارد اینکه در رشد افزایش درآمد ظاهر می شود ولی ساختار تولید درآمد لزوما ایجاد نمی شود ، با یک مثال شفاف در می توان دریافت در یک کشور با درآمد بالای نفت ، رشد اقتصادی حاصل می شود ولی توسعه زمانی رخ می دهد که این درآمد اساسا صرف ایجاد ساختارهای اقتصادی و تولیدی شود ترجمه این مثال در وضعیت های مشابه تغییر یک روستا به شهر می تواند افزایش قیمت زمین ها و نهایتا افزایش رشد اقتصادی را بوجود بیاورد که به علت مستعد نبودن شرایط ایجاد توسعه مثل راههای ارتباطی و...موقت و ناپایدار آنها رابه مهاجرت بیشتر به شهرهای دیگر تشویق می کند، اصالت تولید با اصالت مصرف جای خود را عوض می کند و زمینهای مستعد زراعت در حالیکه که در دنیا به مزارع طبقاتی روی آورده اند، بجای آنکه در نقشه توسعه کشاورزی مورد التفات و توجه واقع شود برای همیشه به ویلاهای خوش نشین تبدیل می یابد،آسیب های اجتماعی و فرهنگی آن تا بدانجاست که هویت بومی و سنتی در برابر رنگ و لعاب شهری به اجبار میدان را خالی می کند و عقب ماندگی در حوزه محیط زیست و بهداشت آنچنان که تاکنون حتی در عدم جمع آوری زباله در ورودی بخش کجور دو راهی هنی سک خود را دو چندان نشان خواهد داد ، منابع طبیعی در حاشیه زمینها مغبون خواهد شد و نهایتا توسعه به مفهوم دقیق آن رخ نخواهد داد و شاید برای فرافکنی مسئولی که فرمان مدیریت منطقه محروم را در دست دارد یا نماینده ای که قول محرومیت  زدایی در بخش یا روستایی را داده است و یا در میدان رقابت اشتباه مردمان یک روستا با یک شهر نوظهور بطور کاملا موقت موثر و مسکن باشد اما این شیوه درمان عقب ماندگی در هیچ روستایی نیست.

نگاهی به روستاهای کجور به خوبی نشان می دهد که مشکل هیچ یک از روستاهای کجور شهر شدن نیست بلکه مشکل کجور به ضرورت بسته شدن نانوایی ، حمام عمومی ، مدارس بدون امکانات استاندارد که تمام دانش آموزانش در پنج سطح اما در یک اتاق در کنار یک بخاری نفتی گوش به حرف معلمی می دهند که علم را بهتر از ثروت می خواند وخود منتظر پیداکردن یک ردیف خالی در آموزش و پرورش شهرستان اطراف است! در پی این کم رونقی اماکن عمومی" کاهش جمعیت فعال" آن نهفته است بطوری که روستایی که پنج هزار جمعیت داشته امروز به سرای سالمندان تبدیل شده است.



و حال چه شوخی تلخی است اگر کسی راه حل این کاهش جمعیت فعال را با افزایش موالید نسخه پیچی کند! و چه زیباست اگرمدیری ، مسئولی از راه برسد و بگوید راه افزایش جمعیت فعال این سرزمین و به عبارتی مهاجرت معکوس به کجور از ایجاد ساختارهای توسعه زا می گذرد، کودکی که در دبستان با امکانات رفاهی مدرن روستا حتی اوقات فراغتش غنی سازی شود و معلمش در توجه  قوانین خاص رفاهی _مالی گیرد تا با دل وجان علم را بهتر از ثروت بداند و پدری که کسبش را در روستای خویش بدست آورد و نهایتا وقتی سطح زندگی بهتر با هزینه کمتر مبتنی بر اصالت تولید در روستا در جان و روان نقشه پردازان توسعه نهادینه شود هیچ خانواده ای نه تنها مهاجرت سخت را نمی پذیرد و اماکن رفاهی و آموزشی و...را نیز در لب بحر فنا و بسته شدن قرار نمی دهد بلکه الگوی سبک زندگی بهتربا هزینه کمتر بازگشت معکوس همولایتی ها را هم نوید خواهد داد و آن جمعیت فعال توسعه پایدار را ضمانت خواهد کرد.



کاش می شد این نکته را در یابیم که شاید ایجاد راه بلده به ورازان و حتی تلاش برای توسعه مسیر دو راهی پل زنگوله تا بلده به مراتب برای پیشرفت کجور موثرتر از نام شهر یافتنی است که هنوز مدخل ورودی این سرزمین تاریخی در دوآب در حد و حرمت این خاک جای با شکوه نمی باشد.کاش بجای پاک کردن صورت مساله به راه حل های آن می اندیشیدیم کاش  می شد توسعه روستایی را باور کنیم