طبق اعلام استاندارد اروپا، 4 دلیل برای الزام هوشمند شدن شهرها مطرح میشود که عبارتند از رشد سریع فناوری به ویژه ICT، پیچیدهتر شدن زندگی بشر در شهرهای بزرگ، افزایش بهرهوری و خدمات رسانی بهتر به مردم.
امروزه شهرها نقش اصلی در جنبههای اجتماعی و اقتصادی جوامع ایفا نموده و تاثیرات محیطی زیادی دارند. در حالیکه در قرن بیستم تنها ۱۵درصد جمعیت جهان در شهرها ساکن بودند، اکنون در آغاز قرن بیست ویکم بیش از ۵۰ درصد جمعیت جهان را شهرنشینان تشکیل میدهند و پیشبینی میشود تا سال ۲۰۵۰ این میزان به ۷۰درصد نیز برسد. چالش عمدهی پیش روی مدیریت شهری در آینده غلبه بر پیچیدگیهای ناشی از این افزایش جمعیت میباشد. لذا نیاز به راهکارهای جدید و خلاقانه برای حل مشکلات ناشی از ازدحام جمعیت، مصرف بیش از اندازه انرژی، مدیریت منابع و حفاظت از محیط زیست میباشد. بسیاری از شهرها در راستای حل این گونه معظلات راهحلهایی نظیر توسعه حمل و نقل و جابجایی بهینه، حرکت به سمت محیط زیست پایدار، توسعه ساختمانهای هوشمند و رویکرد اقتصاد دانش محور را اتخاذ مینمایند. از آنجا که بسیاری از این راهحلها بر پایه بکارگیری فناوریهای جدید، از جمله فناوری اطلاعات و ارتباطات، میباشد، شهرهایی که مبتنی بر این رویکرد عمل مینمایند را شهر هوشمند مینامند.
بنابراین روی آوردن به شهر هوشمند نه فقط به عنوان یک رویکرد مدرن و فناورانه، بلکه به عنوان راهکارکلیدی برای فائق آمدن بر تهدیداتی همچون فقر، اختلاف طبقاتی، بیکاری، معظلات اجتماعی و کمبود انرژی مطرح میباشد.